Diyabet

Hayatının herhangi bir döneminde bile  incecik olma becerisini gösterememiş kadınlardanım.60 kiloyken de tombul dururdum .... kiloyken de.Bunu kendime çok da dert etmiş değildim ta ki  bir kaç hafta öncesine kadar.
Ali'nin ablasında diyabet çıktığını öğrenince evde atıl şekilde bulunan ölçüm cihazını ona vermek aklımıza geldi.
Vermeden önce sırf meraktan şekerimi ölçmeye kalktım.Tokluk şekerim 142 çıkınca önceleri çok da kafaya takmadım E ee üst sınırda sayılırdı ama çok da tehlikeli bir durum değildi bence.
Asıl panik sabah açlık şekerimi ölçünce ortaya çıktı.160 .....Nasıl yani alette bir bozukluk olmalı diye bir kaç kere daha ölçüm yaptıysam da sonuç üç aşağı beş yukarı birbirinin aynıydı.O gün sinirden ve panikten veliefendi hipodromundan az küçük salonun tüm camlarını silip tüm perdelerini yıkamaya adadım kendimi.Arada ise ölçüm yapıyor çıkan sonucu gördükçe daha hırsla parlatıyordum camları.
Ali ise çıkan sonuca şaşırmadığı söyleyerek beni daha da sinirlendirdi.Ama düşününce haksız da sayılmazdı Annem kendimi bildim bileli diyabet hastasıydı.Bu hastalık annemden 45 yaşında görme yetisini elinden almış.59 yaşında kalp damarları tıkanmış yine bu lanet hastalık yüzünden byypass ameliyatı bile olamamıştı.
Amcam,anneannem de yıllarca bu hastalıkla mücadele etmişlerdi.
Tüm bu kötü genetik mirasın yanında verilmesi gereken 20 kilo da olunca benim diyabetle karşılaşmam çok da şaşırtıcı değildi.Asıl sinir bozucu olan şey ise açlık şeker oranımla tokluk kan şekerimin arasında ki farkın çok çok az olmasıydı hatta bazı günler tokluk kan şekerim açlık şekerimden daha bile düşük çıkıyordu.Buda demek oluyordu ki benim her sabah 6 sularında insülin pompalaması gereken caanım pankreasım yeterli insülini pompalamıyordu.Kısacası insülin direnci gösteriyordu.
Verilen kanlar,her allahın günü 4 kere delinen parmaklar ve başlanan ilaç+diyetle bu sabah itibariyle açlık şekerimi 108 lere kadar düşürmeyi başardım.Bunun kolay olduğunu düşünüyorsan çok pis yanılıyorsun sevgili okur.Ev zayıflama kampı gibi.1 Haftadır ağzıma işlenmiş şeker ve karbonhidrat almadım.Bol şekerli kahvemin yerini yeşil çay aldı.Meyvelerde ki şekeri bile hesaplar haldeyim.Aç uyumayı öğrenmeye başladım.Her akşam bir şeyleri bahane edip sahile yürümeye gidiyorum.Kendimi nasıl mı hissediyorum?Şanslı....hemde çok şanslı.Eğer rastgele bir şekilde kan şekerimi ölçmek durumunda kalmasaydım diyabet yavaş yavaş vücuduma yerleşecek ben onun varlığından haberdar olana kadar sinsice bana zarar vermeye başlayacaktı.
Şimdi diyabetle yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum.Bakalım 3 ay sonra ilişkimizin boyutu ne durumda olacak:)